Pfff … eindelijk

Eindelijk mijn huis weer voor mezelf. Afgelopen weken zijn timmermannen, glaszetters en schilders in mijn huis bezig geweest om dubbelglas te plaatsen en alles opnieuw te schilderen. Het ziet er weer goed gelikt uit MAAR AL DAT GEDOE IN HUIS …. dat is niks voor mij.

Ken je dat gevoel, dat je niet thuis kan zijn in je eigen huis. Zelfs niet op de tijden dat “de mannen” er niet zijn! In de avond of een half uurtje voordat je ze verwacht (en ze toch niet komen)?

Het lukte me gewoon niet.

De onrust begon al in november toen we te horen kregen dat ze “binnenkort” aan de slag zouden gaan. Vorig jaar maart hadden ze alles al ingemeten maar nu zou het dan toch echt gebeuren.

Door allerlei omstandigheden lukte het ze pas om in maart van dit jaar van start te gaan. Lekker! dubbelglas ná de winter.

Helaas was ik het laatste huis in de wijk en waren er in de maanden ervoor al verschillende ruiten gesneuveld waardoor ze bij mij maar twee ramen konden vervangen. Dit niet even van te voren melden, nee, ik mijn hele huist op z’n kop – ze hadden 1 1/2 meter werkruimte bij elk raam nodig. Elk raam zou vervangen worden, – HUH! ZO GROOT IS MIJN HUIS NIETEENS. Alles had ik naar het midden van het huis gesjouwd. Wat een bende. En dan kunnen ze maar twee ramen vervangen.

‘We komen later terug mevrouw!’ Riepen ze enthousiast.

Ja, twee maanden later is het dan eindelijk zover. Ik weer (bijna) alles in het midden van het huis gezet om de mannen de ruimte te geven. En gelukkig, nu zijn ze klaar. Vanochtend de laatste dingentjes nog gedaan en weg waren ze.

Heerlijk!

Mijn huis is weer van mij.
Wat zal ik gaan doen?
Yoga : -)

Heerlijk, ken je dat? Dat gevoel dat je je rust niet kunt vinden? Ik ben benieuwd naar jouw ervaring, laat je een berichtje achter?

Voel-je-vrij, Angelique